Εκβιομηχάνιση και εξουσιαστική στρατηγική στην Ελλάδα

Στόχος της μελέτης αυτής είναι να αναλύσει τη διαδικασία εκβιομηχάνισης στην Ελλάδα, δίνοντας έμφαση στη διερεύνηση των συνθηκών που προσδιόρισαν την επενδυτική δραστηριότητα στις διάφορες φάσεις ανάπτυξης. Η διαδικασία εκβιομηχάνισης μετά τον πόλεμο - και σε αντίθεση με την προπολεμική περίοδο - εξετάζεται ως συστατικό στοιχείο μιας συγκροτημένης εξουσιαστικής στρατηγικής της αστικής τάξης. Μιας στρατηγικής που συνιστάται στην οικονομική ανάπτυξη στα πλαίσια διεθνοποίησης της οικονομίας μέσα από τη σύνθεση και την ένταξη, αργότερα, στις Ευρωπαϊκές Κοινότητες, και στον εκσυγχρονισμό του αυταρχικού μετεμφυλιακού κράτους. Η επενδυτική πρακτική των ελλήνων βιομηχάνων εντάσσεται στην επιδίωξή τους να γίνουν το "τοπικό" τμήμα ενός ολοκληρωμένου υπερεθνικού κεφαλαίου. Οι αντιφάσεις αυτού του πρότυπου εξαρτημένης ανάπτυξης οδήγησαν στην σημερινή κρίση της βιομηχανίας. Αποδεικνύεται έτσι, ότι πρόκειται για μία κρίση στρατηγικής που δεν εξελίσσεται, όμως, σε κρίση της αστικής εξουσίας.