Η Γαλλική Επανάσταση αποτελεί εδώ και δύο αιώνες βασικό σημείο αναφοράς των σύγχρονων πολιτικών αντιλήψεων που προβάλλουν τις ιδέες της ελευθερίας, της ισότητας και της προόδου. Η ιστορία της, βαθύτατα εδραιωμένη στη συλλογική συνείδηση του γαλλικού λαού, διεκδικήθηκε από τους άμεσους κληρονόμους της -το σοσιαλισμό και τη φιλελεύθερη δημοκρατία- ως δική τους παράδοση. Τα μεγάλα ρεύματα της ιστοριογραφίας του 1789 αποτύπωσαν τις ιδεολογικές και κοινωνικοπολιτικές αντιπαραθέσεις των καιρών. To 1930, όταν εκδίδεται το βιβλίο του για τη Γαλλική Επανάσταση, ο Λεφέβρ είχε συγκεντρώσει αρκετά στοιχεία για να αναλύσει σε βάθος το φαινόμενο και συγχρόνως για να το κρίνει από αρκετή απόσταση, στο πνεύμα της "συνολικής ιστορίας" που δίδασκε η σχολή των Annales και εισάγοντας την ποσοτική ιστορία. Για τον Λεφέβρ, η Γαλλική Επανάσταση, που "αποτέλεσε σταθμό στα πεπρωμένα του δυτικού κόσμου" ως "προείκασμα της κοινωνικής δημοκρατίας", ξεκίνησε στο πλαίσιο της πάλης των αριστοκρατών εναντίον της μοναρχίας, ολοκληρώθηκε από τους πληβείους και τελικά έφερε στην εξουσία την αστική τάξη. Αντίθετα απ' ό,τι συνέβη στην Αγγλία ή την Αμερική, στη Γαλλία η αστική τάξη, κήρυκας της ιδέας των ίσων πολιτικών δικαιωμάτων, πολέμησε την αριστοκρατία συμμαχώντας με τον λαό. [...]
Ο Γάλλος ιστορικός Ζωρζ Λεφέβρ (1874-1959) ήταν τουλάχιστον για μισόν αιώνα ο κατεξοχήν δάσκαλος και μελετητής του 1789, και κυρίως της εξέγερσης των χωρικών στην επαναστατημένη Γαλλία. Η ουσιαστική προσφορά του έγκειται σε μια πρωτοπόρα ανάγνωση των γεγονότων, στο σταυροδρόμι της κοινωνικής ιστορίας και της ιστορίας των νοοτροπιών, δύο επιστημονικών πεδίων στα οποία η έρευνα εξακολουθεί ως σήμερα να πειραματίζεται. Τα βιβλία του Οι αγρότες του Βορρά κατά τη Γαλλική Επανάσταση (1924) και Ο Μεγάλος Φόβος του 1789 (1932) είναι δείγματα της προσπάθειας να φωτιστεί με νέους όρους η απρόβλεπτη πορεία της πολιτικής ωρίμανσης των συλλογικοτήτων. Ο Λεφέβρ θεμελίωσε την επιστημονική του προσέγγιση στην αλληλεπίδραση των οικονομικών, κοινωνικών και πολιτικών φαινομένων, καθώς και στην κατά τόπους λεπτομερή έρευνα, και εξέτασε σε βάθος το ρόλο των απλών ανθρώπων στην ιστορία. Συνδεόταν με τη σχολή των Annales, ενώ βρήκε τον κύριο συνεχιστή του έργου του στον ιστορικό Αλμπέρ Σομπούλ (1914-1982). Κάτοχος της έδρας της Ιστορίας της Γαλλικής Επανάστασης στη Σορβόννη (1937-1945), πρωτοστάτησε στην ίδρυση και τη λειτουργία θεσμικών φορέων για τη μελέτη της Επανάστασης, από το περιοδικό Annales historiques de la Revolution francaise και την Εταιρεία Ροβεσπιερικών Μελετών ως το Ινστιτούτο Ιστορίας της Γαλλικής Επανάστασης.
