Το θέμα της παιδικής επιθετικότητας στο σχολείο ανάγεται τα τελευταία χρόνια σε ένα σημαντικό ζήτημα για την εκπαίδευση. Η ελληνική κοινωνία βρίσκεται το τελευταίο χρονικό διάστημα αντιμέτωπη με περιστατικά παιδικής βίας, που άλλες χώρες του δυτικού κόσμου βιώνουν εδώ και δεκαετίες. Οι τηλεοπτικές ειδήσεις, έφεραν στην επιφάνεια -με τραγικό τρόπο το ζήτημα της παιδικής επιθετικότητας στην εκπαίδευση και ειδικότερα το ζήτημα της παιδικής παραβατικότητας.
Το θέμα της παιδικής επιθετικότητας στο σχολείο ανάγεται τα τελευταία χρόνια σε ένα σημαντικό ζήτημα για την εκπαίδευση. Η ελληνική κοινωνία βρίσκεται το τελευταίο χρονικό διάστημα αντιμέτωπη με περιστατικά παιδικής βίας, που άλλες χώρες του δυτικού κόσμου βιώνουν εδώ και δεκαετίες. Οι τηλεοπτικές ειδήσεις, έφεραν στην επιφάνεια -με τραγικό τρόπο το ζήτημα της παιδικής επιθετικότητας στην εκπαίδευση και ειδικότερα το ζήτημα της παιδικής παραβατικότητας. Ο τρόπος, όμως, που το όλο θέμα απασχόλησε την κοινή γνώμη, κρίνεται εκ των υστέρων ως υποκριτικός, καθώς η τηλεοπτική πραγματικότητα, αφού ανέδειξε, μεγιστοποίησε και παραμόρφωσε το φαινόμενο, το εγκατέλειψε το ίδιο ξαφνικά, προχωρώντας στην επόμενη τηλεοπτική σταυροφορία.
Η παιδική επιθετικότητα, όπως εκδηλώνεται στο σχολείο, δεν είναι καινούριο ζήτημα και πάντως πρέπει να αντιμετωπίζεται ως σύμπτωμα της χαμηλής ποιότητας της εκπαίδευσης από τη μια και ως αντανάκλαση από την άλλη της βίας που χαρακτηρίζει την κοινωνία. Η βία πολλές φορές είναι κραυγή και έκκληση που κρύβει πόνο και απογοήτευση. Πολλοί ψυχολόγοι, μάλιστα, θεωρούν ότι η επιθετική συμπεριφορά είναι κάτι σαν "ευλογία", γιατί είναι ένα σύμπτωμα που μας δείχνει ότι τα παιδιά δηλώνουν με έναν παθολογικό, έστω, τρόπο ένα τους πρόβλημα. Τον πολυπαραγοντικό χαρακτήρα του φαινομένου της παιδικής επιθετικότητας λαμβάνουν υπόψη τους οι δραστηριότητες αυτού του προγράμματος, που παρουσιάζονται στο βιβλίο, και που επιτρέπουν από τη μια την παράκαμψη και τον προσανατολισμό της επιθετικότητας και από την άλλη δίνουν χώρο στις παρορμητικές, σωματικές και θορυβώδεις εκδηλώσεις των παιδιών. Έτσι, μπορούν να εκφραστούν με τη μορφή παιχνιδιού και αντιπαράθεσης, που, όμως, ελέγχονται και οργανώνονται από τον εκπαιδευτικό, αλλά και ρυθμίζονται σε ένα περιβάλλον έκφρασης που διέπεται από κανόνες.
Όσο υπάρχει έστω και ένα παιδί που έχει υποστεί μια οποιαδήποτε μορφή βίας στο σχολείο, εκφοβισμό, παρενόχληση, ρατσισμό κλπ., τότε το σχολείο έχει αποτύχει. Και είμαστε υπεύθυνοι όλοι γι' αυτό, εκπαιδευτικοί, πολιτεία και όλοι οι ενήλικες στο σχολείο.
