Μια νέα Ελλάδα είναι η Ελλάδα από ψηλά. Ναι, γιατί ο τόπος είναι ο γνώριμος αλλά και ένας κόσμος αλλιώτικος. Γιατί αλλιώς απλώνονται οι κάμποι, οι πόλεις, οι ποταμοί, οι λίμνες. Γιατί οι ορεινοί όγκοι, οι ακτές, η θάλασσα, τα μνημεία και οι οικισμοί αναπτύσσονται σε όλο τους το μεγαλείο. Η κάτοψη γίνεται ανάγλυφη, χρωματιστή, οι σκιές συμπλήρωμα του φωτός. Όλοι οι τόποι αποκτούν ένα καινούργιο πρόσωπο. Τα στερεότυπα χάνονται και νέα σύμβολα αναδεικνύονται για την κάθε τοποθεσία. Οι περίτεχνες και συναρπαστικές καμπύλες γραμμές στις ακτές δεν κρύβουν πια μυστικά πίσω από τα ακρωτήρια. Τα ποτάμια αποδεικνύουν με τις καμπυλωτές ροές τους την υδάτινή τους παρουσία σε μήκος και όχι μόνο σε πλάτος. Τα βουνά, αντί μόνο να υψώνονται, απλώνονται. Τα κάστρα και τα κτίσματα ξεδιπλώνουν τα σχήματά τους και αποκαλύπτουν τη δύναμή τους. Οι οικισμοί εδραιώνονται στον περίγυρό τους. Ακόμα και η Ιστορία του χώρου γίνεται εύκολα αναγνώσιμη και κατανοητή.
Η φωτογράφηση μιας χώρας από ψηλά δεν αποτυπώνει απλώς, αλλά, αφενός παρουσιάζει μιαν αλήθεια που υπάρχει αλλά δεν την βλέπουμε, και αφετέρου ανεβάζει τον πήχη πιο ψηλά. Η αισθητική μας αντίληψη για το χώρο αλλάζει και η αλήθεια γίνεται ισότονα μεταφυσική και ρεαλιστική. Και η γοητεία της ανακάλυψης μεγεθύνεται. Γιατί είναι πια σαν να περπατάς, αλλά και σαν να πετάς ταυτόχρονα στο οικείο και στο ανοίκειο.
Στο ημερολόγιο αυτό κάθε εικόνα γίνεται μια έκπληξη για κάτι που ήδη πιθανώς γνωρίζουμε. Από το ύψος της φωτογράφησης σκύβουμε με πάθος και σεβασμό στον τόπο, με διακριτικότητα και αθωότητα στο ιδιωτικό, αλλά και με ειλικρίνεια για την αλήθεια παρακολουθούμε το μεγαλείο της φύσης και της ανθρώπινης παρέμβασης. Μέσα από μια αναμφίβολα μαγευτική αιώρηση, ακολουθούμε ένα μαγευτικό ταξίδι πιο πάνω από εκεί που πετούν τα πουλιά, πιο πάνω κι από τα σύννεφα, και ξαναβλέπουμε τον κόσμο έτσι όπως μας έβλεπαν οι Ολύμπιοι θεοί.
(από το εισαγωγικό της Ιόλης Βιγγοπούλου)
