Ιστορία του γερασμένου παιδιού

Η Τζέννυ Έρπενμπεκ γεννήθηκε το 1967 στο πρ. Αν. Βερολίνο. Γιαγιά της ήταν η μυθιστοριογράφος Hedda Zinner, παππούς της ο συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων Fritz Erpenbeck, ιδρυτής του περιοδικού "Theater der Zeit", και πατέρας της ο John Erpenbeck, φυσικός, φιλόσοφος, ψυχολόγος και μυθιστοριογράφος.
Σπούδασε βιβλιοδεσία, αλλά εργάστηκε ως αμπιγιέζ και αργότερα ως φροντιστής στην Κρατική Όπερα του Βερολίνου. Παράλληλα σπούδασε θεατρικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Humboldt και σκηνοθεσία μουσικού θεάτρου στην Ανώτατη Μουσική Ακαδημία "Hanns Eisler" στο Βερολίνο.
Το 1995 άρχισε να εργάζεται ως βοηθός σκηνοθέτη στην όπερα του Γκρατς και σύντομα άρχισε να σκηνοθετεί παραστάσεις όπερας και μουσικού θεάτρου. Έχει σκηνοθετήσει, μεταξύ άλλων, έργα των Μπέρτολτ Μπρεχτ, Ένγκελμπερτ Χούμπερντινγκ ("Χαίνσελ και Γκρέτελ"), Άρνολντ Σαίνμπεργκ, Μπέλα Μπάρτοκ, Κλαούντιο Μοντεβέρντι ("Ορφέας") και Γκέοργκ Φρήντριχ Χαίντελ.
Το 1999 δημοσίευσε τη νουβέλα της "Ιστορία του γερασμένου παιδιού", που έγινε δεκτή με πολύ θερμές κριτικές, της χάρισε την υποψηφιότητα για το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα "Aspekte" της ZDF, αλλά και υποτροφίες.Το 2003 η Anne-Sylvie Koenig διασκεύασε το έργο για το θέατρο, που ανέβηκε σε σκηνοθεσία Gundula Weimann στο Κρατικό Θέατρο του Κάσσελ. Η "Ιστορία του γερασμένου παιδιού" έχει ήδη μεταφραστεί σε εννέα γλώσσες (αγγλικά, γαλλικά, δανικά, εβραϊκά, κορεατικά, ολλανδικά, ουγγρικά, σουηδικά και ιαπωνικά).
Το 2000 η Έρπενμπεκ δημοσίευσε το πρώτο θεατρικό έργο της, "Οι γάτες έχουν επτά ζωές" ("Katzen haben sieben Leben"), "ένα πανδαιμόνιο αγάπης και βίας, αποξένωσης και εξάρτησης, γλωσσικής μαγείας και κτηνωδίας" το οποίο σκηνοθέτησε στη συνέχεια η ίδια στο Schauspielhaus του Γκρατς.
Το 2001 τιμήθηκε στο Κλάγκενφουρτ με το βραβείο της κριτικής επιτροπής "Ίνγκεμποργκ Μπάχμαν" για το διήγημά της "Σιβηρία" ("Sibirien") και τον ίδιο χρόνο κυκλοφόρησε το τρίτο βιβλίο της, με διηγήματα, η συλλογή "Σκύβαλα" ("Tand").
Το 2003 ανέβηκε στο Βερολίνο το δεύτερο θεατρικό έργο της με τίτλο "Σωματικές ασκήσεις για μια αμαρτωλή", στο οποίο δανειζόμενη υφολογικά στοιχεία της παραβολής και του παραμυθιού σκιαγραφεί μια συναισθηματική καταγραφή των θυμάτων και των δραστών της πτώσης της Γ.Λ.Δ. και με ποιητικές εικόνες επιχειρεί να προσεγγίσει την ψυχολογική κατάσταση μιας χώρας που βιάστηκε να ισχυριστεί ότι είναι ενωμένη.