Καλοκαίρι
...τότε συνειδητοποίησα πως αυτός ήταν ο θάνατός μου. Πνιγόμουν! Ή πιο σωστά με έπνιγε! Δεν ήθελα πλέον να βγω στην επιφάνεια, ούτε με ενδιέφερε να αναπνεύσω ξανά, απλά έφερα στη μνήμη μου τα σμαραγδένια μάτια της, το χαμόγελό της και αποφάσισα να πεθάνω με αυτή τη σκέψη, την ομορφιά του προσώπου της με τις αμέτρητες φακίδες· αυτό το γλυκό και περίεργο πλάσμα που ήταν, πριν μετατραπεί σ' αυτό το τέρας που με παγίδευσε και με σκότωνε αργά και βασανιστικά.
RELATED
Νίνα
... κάτι πολύ προσωπικό
10 ώρες δυτικά
17 Νοέμβρη συνωμοσία
17:45
1972: Το τελευταίο καλοκαίρι
29 λέξεις αργότερα
300 βαθμοί Κέλβιν το απόγευμα
4-2=0
525 τάγμα πεζικού
525 τάγμα πεζικού
7 κούπα
Black out
