Ο ζωγράφος Κωνσταντίνος Καπετανόπουλος χρησιμοποίησε αρχικά αφαιρετικές δομές για να εκφράσει πρωτογενή βιώματα, που αποκτούν στην εικόνα το χαρακτήρα μιας μελωδικής συνύπαρξης των χρωματικών τόνων. Στη σύγχρονη τέχνη ονομάστηκε η τάση αυτή Ορφισμός και απέκτησε τα τυπικά της χαρακτηριστικά στο έργο του Robert Deleaunay, ο οποίος συσχετίζει άμεσα τη μουσική με τα χρώματα. Σε κάθε έργο της περιόδου αυτής ο Καπετανόπουλος θαρρείς και οραματίζεται μια εικόνα της κοσμογονίας, στην οποία τα χρώματα αποκτούν υπόσταση μέσω του φωτός και οργανώνονται σε μελωδικά σύνολα.
Ο ζωγράφος Κωνσταντίνος Καπετανόπουλος χρησιμοποίησε αρχικά αφαιρετικές δομές για να εκφράσει πρωτογενή βιώματα, που αποκτούν στην εικόνα το χαρακτήρα μιας μελωδικής συνύπαρξης των χρωματικών τόνων. Στη σύγχρονη τέχνη ονομάστηκε η τάση αυτή Ορφισμός και απέκτησε τα τυπικά της χαρακτηριστικά στο έργο του Robert Deleaunay, ο οποίος συσχετίζει άμεσα τη μουσική με τα χρώματα. Σε κάθε έργο της περιόδου αυτής ο Καπετανόπουλος θαρρείς και οραματίζεται μια εικόνα της κοσμογονίας, στην οποία τα χρώματα αποκτούν υπόσταση μέσω του φωτός και οργανώνονται σε μελωδικά σύνολα. Από αυτή την άποψη η αφαίρεση και ειδικά ο πουαντιγισμός, που καλλιεργείται εδώ κι εκεί, σχετίζονται άμεσα με ένα φυσικό πρότυπο, που συναντά κανείς στο συνεχώς μεταβαλλόμενο σύμπαν, όπως το αποκαλύπτουν στα μάτια μας σήμερα τα μεγάλα τηλεσκόπια.
Όμως, όχι μόνο στον μακρόκοσμο, αλλά και στον μικρόκοσμο βρίσκει κανείς παρόμοιες εικόνες. Στην καλλιτεχνική δημιουργία οι εικόνες αυτές περνούν από τα φίλτρα της προσωπικής βίωσης και ευαισθησίας και αξιοποιούνται από το δημιουργό στη διαμόρφωση της προσωπικής του έκφρασης.
Στα έργα αυτά, ο ζωγράφος εμφανίζεται με πληθωρική διάθεση. Με εργαλείο τα χρώματα ταυτίζεται με τα φυσικά φαινόμενα και ενεργεί αποκαλυπτικά, αλλά και με γνώμονα τη μουσική -μελωδική σχέση τους. Εάν έγραφε μουσική, τα χρώματα θα υποκαθιστούσαν τους μουσικούς τόνους, που καθοδηγούμενοι από το μουσικό, συνθέτουν το θαύμα της δικής του πρότασης. Και ενώ στα έργα της περιόδου αυτής διαπιστώνει κανείς μια ρευστότητα των χρωματικών μέσων, ξάφνου διαφαίνονται πιο συγκεκριμένα στοιχεία, σχήματα, μορφές. Η δημιουργία αποκτά υπόσταση και σε ορισμένες περιπτώσεις θαρρείς κι έχεις να κάνεις μ’ ένα ολάνθιστο λιβάδι. Σε άλλες πάλι αναφαίνεται μέσα από χρωματικές ομίχλες ο Παρθενώνας σαν μια ένδειξη συσπείρωσης και μορφοποίησης ύψιστων δημιουργικών -πνευματικών δυνάμεων. [...]
καθηγητής Στέλιος Λυδάκης, διευθυντής του Μουσείου της Πόλεως των Αθηνών (Βούρου - Ευταξία)
