Ο χορός στη ζωή
Στο εμβληματικό αυτό βιβλίο του για την τέχνη του χορού, που εκδόθηκε στη Γαλλία το 1973 με πρόλογο του Μωρίς Μπεζάρ, ο Ροζέ Γκαρωντύ αντιμετωπίζει τον χορό ως μια από τις σπάνιες ανθρώπινες δραστηριότητες στην οποία ο άνθρωπος δίνεται ολόκληρος με το σώμα, την καρδιά και το πνεύμα του. Όπως σημειώνει: "Τι θα συνέβαινε αν, αντί να κατασκευάζουμε τη ζωή μας, είχαμε την τρέλα ή τη φρόνηση να τη χορέψουμε;"
O γάλλος στοχαστής Ροζέ Γκαρωντύ γεννήθηκε στη Μασσαλία το 1913. Ο ένας γονιός του ήταν άθεος και ο άλλος καθολικός. Στα 14 του ασπάστηκε τον προτεσταντισμό. Σπούδασε φιλοσοφία και δίδαξε φιλοσοφία στα πανεπιστήμια του Κλερμόν-Φεράν και του Πουατιέ. Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου έλαβε μέρος στην αντίσταση και αιχμαλωτίστηκε στην Αλγερία. Μετά την απελευθέρωση τιμήθηκε με πολλές διακρίσεις, με το αντιστασιακό μετάλλιο, διετέλεσε βουλευτής, αντιπρόεδρος της βουλής και γερουσιαστής. Τον Μάιο του 1954 κέρδισε στη Μόσχα τον τίτλο του διδάκτορα των φιλοσοφικών επιστημών με τη διατριβή του "Το πρόβλημα της ελευθερίας και της αναγκαιότητας υπό το φως του μαρξισμού". Ένα μόλις χρόνο πριν, είχε αναγορευτεί διδάκτορας στη Σορβόννη, χάρη στην πραγματεία του "Η υλιστική θεωρία της γνώσης". Διαπνεόμενος από τις αρχές του μαρξισμού, δεν αργεί να παρουσιάσει στο γαλλικό κοινό την εργασία του για το πρόβλημα της ελευθερίας και της αναγκαιότητας, με την έκδοση του βιβλίου του "La Liberte", ενώ στα 1960 το βιβλίο αυτό έχει ήδη μεταφραστεί και στα ελληνικά. Παράλληλα, το 1956 με την αποσταλινοποίηση έρχεται σε σύγκρουση με τον Λουί Αλτουσέρ υποστηρίζοντας την επαναφορά του πρώιμου μαρξιστικού ουμανισμού. Ως μέλος του πολιτικού γραφείου του ΚΚΓ, επισκέπτεται την Αθήνα τον Μάιο του 1965, προσκεκλημένος της Α' Εβδομάδας Σύγχρονης Σκέψης που οργανώνουν οι εκδόσεις "Θεμέλιο". Με την ομιλία του, αιφνιδιάζει το αριστερό κοινό του με τις αιρετικές απόψεις του και την προσέγγισή του στον καθολικισμό, σε σημείο που ο Στρατής Τσίρκας υποχρεώνεται να τον προστατεύσει απέναντι σε όσους διαμαρτύρονται. Το 1970 ο Γκαρωντύ διαχώρισε τη θεση του από το γαλλικό κομμουνιστικό κόμμα, καταδικάζοντας τη στάση του απέναντι στα γεγονότα της "Άνοιξης της Πράγας". Το 1982 ασπάστηκε τον μουσουλμανισμό, παίρνοντας το όνομα Ragaa και υιοθετώντας, στη συνέχεια, αντι-ισραηλινές θέσεις. Το βιβλίο του "Οι θεμέλιοι μύθοι της ισραηλινής πολιτικής" ("Les mythes fondateurs de la politique israelienne", εκδ. La Vieille Taupe, 1996), προξένησε πανικό στην ευρωπαϊκή και διεθνή κοινή γνώμη, αφού σ' αυτό θεωρήθηκε ότι αμφισβητεί το Ολοκαύτωμα: "Το Ολοκαύτωμα δεν συνέβη όπως μας λένε", υποστήριζε. Καταγγέλθηκε από δύο αντιρατσιστικές οργανώσεις και διώχθηκε σύμφωνα με το γαλλικό νόμο που απαγορεύει την αμφισβήτηση της γενοκτονίας εις βάρος των Εβραίων από τους ναζί κατά το δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι μουσουλμάνοι, αντίθετα, τον ανέδειξαν σε ηγέτη-φιλόσοφο. Πέθανε "πλήρης ημερών" στο Παρίσι, στις 13 Ιουνίου 2012, σε ηλικία 98 ετών.
(Πηγή: εφημερίδα "Το Βήμα")
