Το βιβλίο "Οι μάρτυρες του Θείου Πάθους", πρωτοκυκλοφορεί στην Φλωρεντία το 1938. Μέσα από το βιβλίο αυτό ο μεγάλος συγγραφέας επιχειρεί να αντικρύσει τον Ιησού μέσα από τα μάτια ανθρώπων, για τους οποίους μας μιλούν φευγαλέα οι ευαγγελιστές και που η μοίρα τους διασταυρώθηκε με το δημόσιο βίο του Θεανθρώπου και ιδιαίτερα με το σταυρικό Του τέλος.
Έξι διαφορετικές ιστορίες, έξι διαφορετικών ανθρώπων με κοινό παρανομαστή την Σταύρωση του Χριστού.
Του Ιούδα, που ταυτίστηκε με τον αποτρόπαιο και ανεξίτηλο σπίλο της εσχάτης προδοσίας. Του Βαραββά, που έμελλε πρώτος να ευεργετηθεί από την θανατική καταδίκη του Χριστού. Του Μάλχου, τον οποίο τραυμάτισε ο Πέτρος τη στιγμή της σύλληψης του δασκάλου του. Του Σίμωνα του Κυρηναίου, που κουβάλησε τον σταυρό μέχρι τον Γολγοθά, του Μεγάλου Αρχιερέα που θέλησε να εξοντώσει τον Μεσσία και τέλος του Πιλάτου, που δεν απέτρεψε την Σταύρωση. Τέλος μία έβδομη ιστορία, μία φανταστική συνομιλία μεταξύ δύο ηρώων που συμβολίζουν τον Χριστιανισμό και τον Ιουδαϊσμό.
Ο συγγραφέας μέσα από την μυθιστορηματική γραφή του υποδηλώνει, αναδεικνύει, καταγγέλει ή κραυγάζει τις επιφυλάξεις, τα διλήμματα και τα αδιέξοδα που αντιμετωπίζουν οι ήρωές του απέναντι στο "γεγονός Χριστός".
