Από τον ασυνείδητο ως τον συνειδητό κόσμο των ηρώων, όσον αφορά στη σχέση τους με τον εαυτό τους και όσον αφορά στις ανθρώπινες σχέσεις με τους γύρω τους, μπορεί κανείς να γίνει παρατηρητής και περιπατητής στα σκοτεινά και πολύπλοκα επίπεδα που καταγράφονται με τόση λεπτομέρεια στους διαλόγους του συγγραφέα. Ένας Φρόυντ θα ενδιαφερόταν εξαιρετικά, ακριβώς λόγω αυτής της πολυπλοκότητας, να κάνει το ψυχογράφημα κάθε ήρωα αυτού του θεατρικού αριστουργήματος. Οι χαρακτήρες φτάνουν σε μας με τις ιδιαιτερότητές τους, είτε μέσα από τις άμυνες που μπλοκάρουν την ανθρώπινη ψυχή λόγω παιδικών τραυμάτων είτε μέσα από τις εξωτερικευμένες προβολές των ηρώων προς τους τρίτους με τους οποίους μοιράζονται σχέσεις. Τέτοιες προβολές κρύβονται μέσα στην οργή του πρωταγωνιστή του Τζίμυ Πόρτερ για τις δύο γυναίκες του έργου, αλλά κυρίως για τη μοιραία σχέση της ζωής του με την Άλισον. Η οργή του δεν είναι απλή. Μπορεί ο θεατής να νομίσει πως το έργο περιστρέφεται γύρω από το μίσος που κατατρώει τον Τζίμυ λόγω της ταξικής διαφοράς που χωρίζει το ζευγάρι. Μη βιαστούμε όμως να πούμε πως πρόκειται για μίσος. Κάτω από το φακό μιας αναλυτικής διεργασίας θα μπορούσε αυτό το μίσος και η οργή να είναι μια βαθιά ασυνείδητη επιθυμία του πρωταγωνιστή να ανήκει και εκείνος σε μια αριστοκρατική τάξη όπως η γυναίκα του, ή να έχει τη στοργή και τη φροντίδα με την οποία αγκάλιασε η οικογένεια της την Άλισον...
