Στη σκιά της ζωής
Απόψε λοιπόν ξανατρέξαμε μες στο δικό μας όνειρο, κι οι δυο με μεγάλη λαχτάρα να βρεθούμε στο αχυρένιο σπίτι. Φτάσαμε την ίδια στιγμή, μ' αλίμονο δεν το καταφέραμε να μπούμε μέσα. Απλώναμε τα χέρια μας μα δεν πλησίαζαν τα δικά μου τα δικά του. Όλο κι απομακρύνονταν τα χέρια του Αλέξανδρου μέχρι που χάθηκε κι ο ίδιος μέσα σ' ένα σύννεφο και σ' έναν αγέρα δυνατό. Σαν άψυχο χτυπιόταν τα κορμί του μέχρι που χάθηκε μέσα στη γη. Ο ίδιος ο αγέρας έγινε ακόμη πιο σφοδρός και καταστροφικός.