Στον παράδεισο με το σκουφάκι μου
Αγέννητος σχεδόν...
Για μια στιγμή, η πόρτα του κόσμου ανοίγει.
Αναπάντεχο φεγγοβόλημα.
Βλέμματα περίεργα, υγρά, λες και μιλούσαν: "Νίκησε!"
Βουβό αγέρι φύσηξε,
η κάσα έτριξε άγρια απ' το χτύπο.
Σκοτάδι ξανά.
Μέσα στο θάλαμο των πρόωρων νεογέννητων η ευτυχία εναλλάσσεται συχνά με την αγωνία. Τα νεογέννητα παλεύουν να μείνουν στη ζωή. Και εγώ εκεί κοιτώ ανήμπορος. Μόνο μου όπλο είναι το γέλιο. Γιατί το γέλιο είναι η πρώτη και η πιο σημαντική ανθρώπινη έκφραση που μαθαίνει ο άνθρωπος μόλις γεννιέται... ίσως μαζί με το κλάμα...
RELATED
10 ατελείωτες ώρες
Στην ανατολή του ήλιου
Στο κάτω-κάτω της γραφής
Στ' αχνάρια του πεπρωμένου
Σαλιγκάρι στην πέτρα
Προσκέφαλο με φύλλα λεμονιάς
Πού ζει ο λύκος;
Περιπλάνηση στον κόσμο
Όλα είναι ένα ψέμα
Οι παλιοί συμμαθητές
Ο συμβολαιογράφος
Μπλε βαθύ σχεδόν μαύρο
