Τα φανάρια είχαν πάντα χρώμα κόκκινο

Έλβις, Τζούλης, Φάντη, Σημέλα... Παιδικές υπάρξεις που αναζήτησαν ένα καλύτερο αύριο μακριά από τον τόπο τους. Παιδιά που ζήλεψαν ένα ζαχαρωτό, που η ζωή ήταν σκληρή μαζί τους, που έζησαν με τις αναμνήσεις τους τις τόσο σύντομες, που συνάντησαν... στο δρόμο όσα δεν ταίριαζαν στην ηλικία τους. Μέσα στις ζωγραφιές του ο Έλβις μπόρεσε να εκφράσει αυτά που δεν είπε, αυτά που έκρυβε μέσα του, τιμήθηκε και "πήρε βραβείο", όμως ποτέ δεν ξέχασε την πατρίδα του, το δικό του σπίτι, τους χαμένους γονείς του. Εκεί στο δρόμο, όταν το "φανάρι άναβε κόκκινο" κι αυτός αναζητούσε ανταμοιβή για τη δουλειά του, στα τζάμια των αυτοκινήτων αντικατοπτρίζονταν οι σκέψεις του, που δεν έφυγαν ποτέ από το νου του: η αγαπημένη του γιαγιά, η μάνα του, η "κυρία της πρώτης", οι φίλοι του... Γύρω στα 20 θα έπαιρνε έναν άλλο δρόμο, αυτόν της επιστροφής... "Κοίταξα γύρω μου. Όλα τα μάτια πάνω μου κολλημένα. Αυστηροί. Έχω την εντύπωση πως εκείνη την ώρα όλοι τους θα μου 'διναν από ένα χαστούκι. Έκλεισα τα μάτια μου κι άρχισα να θυμάμαι: Ήταν Μάης κι ήμουν στην έκτη τάξη. Είχαμε πάει ημερήσια εκδρομή στην παραλία. Παίξαμε, κολυμπήσαμε. Το μεσημέρι ξαπλώσαμε κάτω απ' τα πεύκα. Μισόκλεινα τα μάτια, κοίταζα τα κουκουνάρια κι έπλαθα με τη φαντασία μου εικόνες" (απόσπασμα από το βιβλίο)