"Όταν εξαφανίστηκαν από τον κόσμο η πιστότητα, η δικαιοσύνη, η αλήθεια και άρχισαν να κυριαρχούν το μίσος, η δολιότητα, η προσβολή, το ψεύτισμα", γράφει ο Ραυμόνδος Λιούλ, "εμφανίστηκε η Ιπποσύνη".
Το αρχέτυπο του Ιππότη συναντάται σε κάθε κοινωνία που έχει παράδοση ηρωισμών και θυσιών (Αχιλλέας στην ελληνική, Ξατρίγυα στην ινδική, Σαμουράι στην ιαπωνική, Άγιος Γεώργιος στην χριστιανική, Αρθούρος στην βρεταννική, Διγενής Ακρίτας στην βυζαντινή), γιατί ο άνθρωπος έλκεται από το μεγαλείο, τη δόξα και το μυστήριο.
Ο Ιππότης είναι διαχρονικά ο υπερασπιστής των βασικών κοινωνικών αξιών της πιστότητας, της δικαιοσύνης, της αλήθειας... Διαθέτει προσωπικές αρετές (αφοσίωση, σύνεση, καλλιέργεια, σωματική ρώμη) και έτσι εξυπηρετεί το σύνολο, το οποίο στηρίζεται στο άτομο. Συνδυάζει το αρρενωπό ιδεώδες (που εκφράζεται με την πολεμική αρετή) με την ψυχική ανωτερότητα.
Πέρα, όμως, από την ιστορική διάσταση υπάρχει και η -σημαντικότερη- υπαρξιακή και αξιολογική διάσταση.
Αν η μνήμη του παρελθόντος -μυθική ή ιστορική- είναι απαραίτητη για τη στήριξη της προοπτικής του μέλλοντος, τότε πρέπει να γνωρίζουμε θεσμούς, κείμενα και συγγραφείς που συνδυάζουν γιορτή των αισθήσεων, χαρά της ζωής και αναφορά σε ανώτερη στάση ζωής. Το Βιβλίο της Ιπποσύνης είναι ένα κλασικό κείμενο της ευρωπαϊκής γραμματείας που συνδυάζει όλα τα παραπάνω.
Ο συγγραφέας του είναι ένας εξαιρετικά πρωτότυπος διανοητής, μυστικιστής, ιππότης, ερημίτης, ταξιδευτής. Είναι η μεγαλύτερη μορφή στην πολιτισμική ιστορία της Καταλωνίας, που διαδραμάτισε ρόλο ανάλογο με εκείνον του Δάντη.
