Το κάλλος και η χάρις των Αγιορείτικων μονοπατιών

[...] Ο Άθως είναι χώρος μετανοίας, προβληματισμού, αναγέννησης, κατήχησης, λατρείας, θεραπείας, δοκιμασίας, αποδοκιμασίας, αρετής και σωτηρίας. Προσλαμβάνει τις ψυχές και τις καθοδηγεί στην πνευματική αναγέννηση. Η στοργική αγκαλιά του ανέχεται τις αδυναμίες μας και επιβραβεύει την προαίρεσή μας. Είθε να τον γνωρίσουμε. Είθε να τον προσεγγίσουμε. Όχι μόνο ως κατηχούμενοι από τον νάρθηκα των δρόμων, αλλά και στο καθολικό των μονοπατιών, στην γαλήνη και στην αφάνεια. Εκεί θ' αναμετρηθούμε με τον εαυτό μας, θα καθρεπτισθούμε και θα ζυγίσουμε την πίστη μας. Θα μείνουμε, έστω και λίγο, με τον Θεό, ανέμελα, ξένοιαστα, ήσυχα, αθόρυβα, και με ελπίδα· για μια άλλη αίσθηση, με στόχο και προσανατολισμό το ιερό, όπου εκεί τελεσιουργούνται τα ανέκφραστα και ουράνια. [...] (από τη σελ. 13 του βιβλίου)