Ο Πιερ Ροζανβαλόν γεννήθηκε το 1948 στο Blois της Γαλλίας. Η διαδρομή του ήταν ασυνήθιστη. Πριν ξεκινήσει την πανεπιστημιακή του σταδιοδρομία, αφιέρωσε τα πρώτα χρόνια της επαγγελματικής του ζωής στην πολιτική και συνδικαλιστική δράση. Μόλις αποφοίτησε από την HEC (Ανωτάτη Σχολή Εμπορικών Επιστημών), το 1969, ανέλαβε καθήκοντα οικονομικού συμβούλου στη συνδικαλιστική οργάνωση CFDT. Το 1972 ορίστηκε πολιτικός σύμβουλος του γραμματέα της οργάνωσης Edmond Maire, και αρχισυντάκτης του περιοδικού της, με τίτλο CFDT-Aujourd'hui, ώς το 1973. Συνδέεται πολιτικά με τον Μισέλ Ροκάρ και αναδεικνύεται ως ένας από τους βασικούς θεωρητικούς της "δεύτερης Αριστεράς", δημοσιεύοντας τα βιβλία του Η εποχή της αυτοδιαχείρισης (1976) και Για μια νέα πολιτική κουλτούρα (1977).
Το 1978 εγκαταλείπει την ενεργό πολιτική δράση και στρέφεται προς το πανεπιστήμιο. Διευθύνει τον τομέα κοινωνιολογίας του ερευνητικού κέντρου "Εργασία και Κοινωνία", που ίδρυσε ο Ζακ Ντελόρ στο Πανεπιστήμιο Paris 9-Dauphine. Από το 1978 ώς το 1982, εργάζεται ως διευθυντής ερευνών σ' αυτό το πανεπιστήμιο, και συνδέεται με τους Κορνήλιο Καστοριάδη, Φρανσουά Φυρέ και Κλωντ Λεφόρ. Υπό την εποπτεία του Κλωντ Λεφόρ, ετοιμάζει διαδοχικά τη διδακτορική διατριβή τρίτου κύκλου "Ο ουτοπικός καπιταλισμός" (1979) και το doctorat d'etat "Η στιγμή Guizot" (1985). Το 1983 αρχίζει να διδάσκει στην Ανωτάτη Σχολή Κοινωνικών Επιστημών (EHESS), όπου το 1989 εκλέγεται διευθυντής σπουδών (καθηγητής). Από το 1992 ώς το 2005, διευθύνει και το Κέντρο Πολιτικών Επιστημών Ρεϊμόν Αρόν της Σχολής.
Το έργο του Ροζανβαλόν επικεντρώνεται πλέον σε τρεις τομείς: α) την ιστορία του γαλλικού πολιτικού μοντέλου, δημοσιεύοντας πολλές μελέτες για την ιστορία του φιλελευθερισμού κατά το πρώτο μισό του 19ου αιώνα, και δύο βιβλία: "Το γαλλικό κράτος από το 1789 ώς τις μέρες μας" (1990) και "Το γαλλικό πολιτικό μοντέλο: η κοινωνία των πολιτών κατά του ιακωβινισμού" (2004) β) την ερμηνεία της εξέλιξης των θεσμών της αλληλεγγύης και των θεωριών της δικαιοσύνης, δημοσιεύοντας τα βιβλία: "Η κρίση του κράτους-πρόνοιας" (1981) και "Το νέο κοινωνικόζήτημα" (1995) [στα ελληνικά, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο] γ) από τη δεκαετία του 1990, ξεκινά μια σειρά σημαντικών έργων με αντικείμενο την ιστορία των ιδεών στη γαλλική δημοκρατία, δημοσιεύοντας τρία βιβλία: "Η στέψη του πολίτη: ιστορία της καθολικής ψηφοφορίας στη Γαλλία" (1992), "Ο ανεύρετος λαός: ιστορία της δημοκρατικής αντιπροσώπευσης στη Γαλλία" (1998), και "Η ανολοκλήρωτη δημοκρατία: ιστορία της λαϊκής κυριαρχίας στη Γαλλία" (2000).
Το 2001 εκλέγεται καθηγητής στο College de France και εγκαινιάζει μια νέα σειρά έργων ιστορικών και θεωρητικών, με αντικείμενο τις μεταλλάξεις της σύγχρονης δημοκρατίας, δημοσιεύοντας τα βιβλία του: "Η αντι-δημοκρατία: η πολιτική στην εποχή της δυσπιστίας" (2006), "Η δημοκρατική νομιμοποίηση: αμεροληψία, αναστοχασμός, εγγύτητα" και, τέλος, "Η κοινωνία των ίσων" (2011). Στα βιβλία αυτά χρησιμοποιεί ευρέως τη συγκριτική μέθοδο.
Ο Ροζανβαλόν αναστοχάζεται τη δημοκρατία ξεκινώντας από την ιστορία της. Αυτό δεν σημαίνει απλώς ότι η δημοκρατία έχει τη δική της ιστορία, αλλά ότι η δημοκρατία είναι ιστορία, με την έννοια ενός εργοταξίου του παρόντος μας, και όχι μόνο μιας ερμηνείας του παρελθόντος. Η θεωρία του αυτή αναπτύχθηκε στο βιβλίο του "Για μια εννοιολογική ιστορία του πολιτικού" (2003). Τούτος ο τρόπος αντίληψης της ιστορίας ως πρώτης ύλης μιας πολιτικής θεωρίας μάς βοηθά να κατανοήσουμε πώς ο Ροζανβαλόν συνδέει το πανεπιστημιακό του έργο με τις ανάγκες της εποχής μας.
Από το 1982 ώς το 1999 ήταν εμψυχωτής τού think tank Fondation Saint-Simon, ενώ το 2002 ίδρυσε τη "Δημοκρατία των Ιδεών" ("La Republique des idees"), ένα πολιτικό φόρουμ που οργανώνει συζητήσεις, εκδίδει μια σειρά βιβλίων πολιτικής και κοινωνικής παρέμβασης, και διαχειρίζεται την ιστοσελίδα laviedesidees.fr.
Τα βιβλία του έχουν εκδοθεί σε 26 χώρες.
