Το λεξικό της "Αρχαίας και μεσαιωνικής υαλουργίας" της Δέσποινας Ιγνατιάδου και του Αναστάσιου Αντωνάρα καλύπτει τρεις περίπου δεκάδες αιώνων από την εποχή του χαλκού ως το τέλος του μεσαίωνα και συνιστά ένα σπάνιο επίτευγμα, αρχαιολογικό και λεξικογραφικό. Καρπός μακροχρόνιας και επίπονης έρευνας στο εξειδικευμένο αυτό πεδίο δύο αφοσιωμένων ερευνητών μαρτυρεί την πάλη τους να αποδώσουν στη γλώσσα μας τη ρευστή ακόμη τεχνική ορολογία της θελκτικής αυτής μικροτεχνίας.
Το λεξικό της "Αρχαίας και μεσαιωνικής υαλουργίας" της Δέσποινας Ιγνατιάδου και του Αναστάσιου Αντωνάρα καλύπτει τρεις περίπου δεκάδες αιώνων από την εποχή του χαλκού ως το τέλος του μεσαίωνα και συνιστά ένα σπάνιο επίτευγμα, αρχαιολογικό και λεξικογραφικό. Καρπός μακροχρόνιας και επίπονης έρευνας στο εξειδικευμένο αυτό πεδίο δύο αφοσιωμένων ερευνητών μαρτυρεί την πάλη τους να αποδώσουν στη γλώσσα μας τη ρευστή ακόμη τεχνική ορολογία της θελκτικής αυτής μικροτεχνίας. Χωρίς να διεκδικώ, φυσικά, καμία αρμοδιότητα στην υαλουργία, μπορώ να εκφράσω μόνο τη χαρά μου, διότι, χάρη στον δικό τους λεξικογραφικό μόχθο, όχι μόνον διακρίθηκαν με σαφήνεια τα αλλεπάλληλα στρώματα της τυπολογίας και οι τεχνικές κατεργασίας του γυαλιού (σε μια μελέτη που συνεξέτασε τα αρχαιολογικά ευρήματα, τις αρχαίες γραμματειακές πηγές και την ξένη βιβλιογραφία), αλλά και αποδόθηκε η εξειδικευμένη τεχνική ορολογία, με τρόπο που καθιστά πλουσιότερη τη νεοελληνική γλώσσα του 21ου αιώνα. [...]
Ι.Ν. Καζάζης
