Φύση και άνθρωπος στην αρχαία ελληνική φιλοσοφία

«Φύσις» για τους Αρχαίους Έλληνες, είναι η «ολότητα πάντων» όσων υπάρχουν, την οποία συνέχουν η «φιλία», η «κοσμιότητα», η «Δίκη», η «τάξη», το «μέτρον», η «αρμονία», ο «λόγος». Έτσι η «Φύση» είναι «κόσμος». Μέσα στον «κόσμο» της Φύσης αναπόφευκτα ζει ο άνθρωπος ως το μόνον ιδιαίτερο ον. Αυτός δε ο «κόσμος» είναι «χορηγός» και «διδάσκαλος» του ανθρώπου προς ευδαιμονία. Αυτή την ευδαιμονία κατορθώνει ο άνθρωπος, όταν σέβεται τον «κόσμο» της Φύσης. Αντίθετα όταν ο άνθρωπος ασεβεί προς τον «κόσμο» της Φύσης, τότε παραβαίνει και διαταράσσει την τάξη και την αρμονία της Φύσης, τότε «αδικεί» τη Φύση. Η παράβαση αυτή της τάξης και της αρμονίας σημαίνει «λύση της φύσεως». Η «λύση» αυτή επιφέρει «νόσους οίκου και βίου», με αποτέλεσμα η Φύση να γίνεται «άοικος εις οίκησιν». Οι «νόσοι οίκου και βίου», τα οικολογικά προβλήματα, είναι η «τίσις», η τιμωρία, που επιβάλλει η Φύση στον άνθρωπο για την «αδικία» που κάνει εναντίον της.